|
έργο |
λίγα λόγια για το έργο
 Η ενηλικίωση του Καμπανέλλη συντελείται μέσα στην τραγικότερη εικοσιπενταετία του νεώτερου ελληνισμού. Ο συγγραφέας είναι ο τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς του. Ο Καμπανέλλης θα προσέλθει ασπούδαστος στο θέατρο. Ευτυχώς. Ξέφυγε από το «σύμπλεγμα των κλασικών» της εγκύκλιας παιδείας και από το «σύμπλεγμα της Ευρώπης». Έφερε στο θέατρο τα υλικά, τα θέματα και τις μορφές που παρέπεμπαν στη βιογραφία του. Ανακάλυψε το θεατρικό θαύμα στις παραστάσεις ενός άλλου ασπούδαχτου, του Καρόλου Κουν, και παρουσίασε την πρώτη του απόπειρα σε μια γειτονιά της Αθήνας. Τι παρέλαβε ο Καμπανέλλης από τη θεατρική παράδοση; Παρέλαβε το θεατρικό χώρο, τούς θεματικούς πυρήνες, τη δεσπόζουσα πλοκή και τον οικείο λόγο. Παρέλαβε την τυπική χαρακτηρολογία του. Αν υπήρχε θέατρο με στόχους παιδευτικούς σ' αυτό τον τόπο, θα μπορούσες με το «Φιντανάκι» του Χορν, την «Αυλή των θαυμάτων» του Καμπανέλλη και το «Τάβλι» του Κεχαιδη, να διδάξεις την ιστορία του, με σταθερό άξονα το τοπίο του. Ο Καμπανέλλης δεν αρκείται στις τοιχογραφίες, δεν εξαντλείται στις περιγραφές, δεν καταγράφει, κάνει απογραφή και προβαίνει σε αποσβέσεις. Ο ρεαλισμός του είναι κριτικός και το θέατρό του έχει πρόθεση. Χωρίς να είναι προγραμματικός, δομεί για να εξηγήσει. Με καημό, βαθιά τραυματισμένος, όλος συμπόνια για τα πρόσωπά του. Έτοιμος να κατανοήσει, όχι όμως και να παραβλέψει, ερμηνεύει την εποχή του και τις καταστάσεις, όχι εποπτεύοντας αλλά μετέχοντας. Κανένας χαρακτήρας του δεν είναι μονοσήμαντος, είναι γεμάτος αδιέξοδα, κοινωνικά πλέγματα και πάντα εξηγείται μέσα από τις καταστάσεις. Πίσω όμως από τις δοσμένες καταστάσεις των έργων του υπάρχει και μαζί τους εξηγείται ή ιστορική και κοινωνική ελληνική συγκυρία. Η μεταπολεμική μας εμπλοκή, τα εθνικά μας σύνδρομα, η αίσθηση να είσαι εξόριστος στον τόπο σου, το καπετανιλίκι, η μαστροπεία σαν τρόπος ζωής, ο αναίτιος θάνατος, η εμφύλια πληγή, η βουλιμία για το κέρδος, η κερδοσκοπία ως πολιτική βούληση, η αυθεντία της ρίζας και ο ριζοσπαστισμό ς της μπουλντόζας, το αγοραίο αίσθημα και η αναισθησία της αγοράς, ο θάνατος για χάρη της μέλλουσας ευτυχίας και ο καθημερινός θάνατος για χάρη της παρούσας ευτυχίας, το όνειρο κόντρα στην πραγματικότητα, η πραγματικότητα που δολοφονεί τα όνειρα στον ύπνο, η ντροπή μας, το χάλι μας, οι μάρτυρές μας, το ποινικό μας μητρώο και το αγιολόγιό μας γίνονται εικόνες ιθαγενείς του Καμπανέλλη. Ο Καμπανέλλης μας πίστωσε με το λαϊκό θέατρο. Είμαστε χρεώστες.
Κώστας Γεωργουσόπουλος
|
|